καΛίτσα..

Η καΛίτσα μας δεν έφυγε ποτέ από δίπλα μας, σε κάθε δυσκολία (και πιστέψτε με ήταν πολλές) ήταν πάντα το στήριγμα μας, ανίκητη.

Τα έφερε έτσι η "ζωή" όμως, και 6 περίπου χρόνια μετά τον θάνατο του Νικολάκη μας η καΛίτσα νικήθηκε.

Σε αγαπάω μανούλα, μου λείπεις πολύ..

ΑΝ..

   Ήταν το δεύτερο καλοκαίρι που πηγαίναμε (μόνοι μας) διακοπές με την παρέα μου. Μετά τη Σκιάθο της πρώτης χρονιάς διαλέξαμε την Σαντορίνη.

  Πλοίο από τη Θεσσαλονίκη λοιπόν, υπήρχε ακόμα ακτοπλοϊκή σύνδεση της “συμπρωτεύουσας” με  Κυκλάδες και Δωδεκάνησα, και μετά από 20+ ώρες ταξιδιού φτάσαμε στο νησί.

  Το οποίο οφείλω να ομολογήσω, πως μου άφησε την χειρότερη εντύπωση μόλις φτάσαμε, (νομίζω και στους περισσότερους που δεν έχουν προηγούμενη “εικόνα” του λιμανιού, την ίδια εντύπωση αφήνει) αλλά τα πράγματα άλλαξαν άρδην. Αφού τακτοποιηθήκαμε, αρχίσαμε να γυρνάμε τα Φηρά για να γνωρίσουμε το νησί. 

   Φτάνοντας το βράδυ και γυρνώντας ακόμα, με κέντρο την πλατεία, εντοπίσαμε το “Tithora” γνωστό rock club του νησιού, άγνωστο σε εμάς. Έχω έναν κολλητό, ο οποίος πεθαίνει για παζάρια, κάθε είδους. Άρχισε λοιπόν να διαπραγματεύεται (αν φέρω 5 άτομα τι κερνάς? αν φέρω 10? κτλ) και αφού πήρε τις προσφορές έπρεπε να βρούμε κι άλλους για να γίνουμε μπούγιο.  Κάπου εκεί λοιπόν έγινε η πρώτη συνάντηση με την Κατερίνα, η οποία με  την παρέα της πήγαινε στο ίδιο μαγαζί. Με τα πολλά γίναμε ένα γκρούπ για να επωφεληθούμε της “προσφοράς” που είχε κλείσει ο κολλητός.

   Εγώ με την Κατερίνα έχω ενθουσιαστεί και δένοντας την μαζί μου με χειροπέδες, ένα αξεσουάρ που άγνωστοι λόγοι μας οδήγησαν νωρίτερα να το αγοράσουμε, καταφέρνω να δημιουργήσω “ειδύλλιο”.

   Μια υπέροχη εβδομάδα πέρασε και έφτασε η ώρα του αντίο. Εγώ Βορειοελλαδίτης, η Κατερίνα Νοτιοελλαδίτισσα  κινητά ίντερνετ κτλ δεν υπήρχαν και η μόνη επικοινωνία ήταν τα γράμματα (είχα ξαναπεί για αυτό http://ninespades.blogspot.gr/2010/06/blog-post.html ) και τα σταθερά τηλέφωνα (κυρίως καρτοτηλέφωνα)! Κάποιους μήνες κράτησε αυτό (μόνο μια φορά με αφορμή έναν γάμο, κατέβηκα Αθήνα και ξαναβρεθήκαμε) και σιγά σιγά έσβησε.

   Με την είσοδο του ίντερνετ  (Facebook κτλ) στη ζωή μου, προσπάθησα κάποια στιγμή να βρω “ίχνη” της αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Το σταθερό που είχα δεν ίσχυε και τα παράτησα.

  Η Κατερίνα είναι ένα μεγάλο ΑΝ. Αν ζούσαμε κοντά, αν ξαναβρισκόμασταν, αν, αν ..  

  Αν και δεν είναι άδεια η ζωή μου από έρωτες και πάθη, υποσυνείδητα αυτό το “αν” επανερχόταν  και με στοίχειωνε και κάποιες φορές με οδηγούσε σε λάθος κατεύθυνση. Λίγο πριν την αλλαγή του χρόνου είπα να κάνω μια τελευταία(?) προσπάθεια να βρω την Κατερίνα και τσουπ, εμφανίζεται μπροστά μου το προφίλ της. Την αναγνώρισα αμέσως αν και περάσαν 19 χρόνια.

  Παντρεμένη εδώ και μερικά χρόνια και μητέρα ενός όμορφου μπόμπιρα, η Κατερίνα της καρδιάς μου δεν είναι πλέον ένα ΑΝ. Είναι η πιο όμορφη ανάμνηση μου ..

   

One way or another, όλα γίνονται..

   Παλιότερα  είχα αναφέρει, πως μετά την Αττική ο επόμενος επαγγελματικός σταθμός, ήθελα να είναι η Κρήτη.
   Ήρθαν έτσι λοιπόν τα πράγματα που βρίσκομαι για δουλειά, σε νησί, μεγάλο, που αρχίζει από Κ. Αλλά δεν είναι η Κρήτη! Βρίσκεται μερικά μίλια πιο ανατολικά.
   Κύπρος λοιπόν κυρίες και κύριοι . Για τους επόμενους μήνες θα περιφέρομαι στο ζεστό και φουλ στην υγρασία ( πολύ όμορφο κατά τα άλλα) νησί της Κύπρου.
   Αυτό για αρχή, σας χαιρετώ και αν είστε και εσείς εδώ στείλτε μήνυμα να βρεθούμε να με γυρίσετε , φιλιά από Γερμασόγεια Λεμεσού με ένα τραγουδάκι

προσωπική υπόθεση..

Το διάβασμα των μαθημάτων στη σχολή (προ πολλών ετών) με έκανε να καταλάβω πως αντιλαμβανόμουν  και μάθαινα καλύτερα  αυτά που διάβαζα, γράφοντας τα. Έτσι μου έγινε συνήθειο να γράφω και να ξαναγράφω οτιδήποτε  ήθελα να κατανοήσω. Άρχισα στην πορεία να το κάνω και με αυτά που σκεφτόμουν ή με απασχολούσαν, με μοναδικό σκοπό την “επικοινωνία” με εμένα.

  Όταν άρχισαν να μπαίνουν τα social media στην καθημερινότητα μου, προσπάθησα να ενσωματώσω αυτή τη συνήθεια, αλλά τα μέσα που γνώριζα τότε ( facebook, hi5, κοκ) δεν προσφερόταν για αυτόν το σκοπό.

  Κάποια στιγμή το 2009, από την Όλια γνώρισα τον “κόσμο” των blogs . Ουδέποτε θεώρησα πως είμαι συγγραφέας αλλά μου άρεσε να γράφω, έστω και με αυτή την απλοϊκή μορφή που το κάνω . Κυρίως για μένα αλλά και για την επικοινωνία με  άγνωστους. Στην ίδια λογική είναι και τα σχόλια που κάνω, απλοϊκά αλλά συνήθως αληθινά.
  Για κάποιους ίσως είναι βαρετά τα ποστ και τα σχόλια μου (ψιλό-αδιάφορο μου είναι) και αν και έχω βρει ιντερνετική επικοινωνία και σε άλλα μέσα π.χ. στο twitter, συνεχίζουν να με γοητεύουν τα blogs και ελπίζω να φτιάξει σύντομα η διάθεση μου και να διαβάσω αρκετές ιστορίες σας και να ταξιδέψω μ’ αυτές (εσείς που διαβάζω είστε συγγραφείς ρε)
  Και για καληνύχτα ένα τραγουδάκι που ακούω τώρα “ I can only give you anything” 

Αντίο Πατέρα..

Σε ευχαριστώ για όλα όσα μου πρόσφερες, είμαι περήφανος που είχα εσένα για πατέρα.
Σε αγαπάω πολύ. Καλή ξεκούραση Νικολάκη μου…

http://www.youtube.com/watch?v=u3UKeR1LhI8